W ostatnim okresie realizacji operacji badano próby imbiru – części nadziemne pozyskane z doświadczenia polowego i wazonowego. Z blaszek liściowych wykonano ekstrakty etanolowe i poddano je ocenie zawartości związków fenolowych ogółem oraz aktywności przeciwutleniającej metodami z wykorzystaniem rodników DPPH oraz kationorodników ABTS. Ponadto określono siłę redukowania jonów żelaza przez badane ekstrakty. Stwierdzono, że zabiegi agrotechniczne wpływają na potencjał przeciwutleniający części wegetatywnych roślin imbiru. Kłącza imbiru, które intensywniej naświetlano w pierwszym okresie wegetacji, charakteryzowały się wyższą zawartością polifenoli ogółem i siłą redukującą. Wykazano, że ekstrakty pozyskane z blaszek liściowych z prób wazonowych wykazywały statystycznie istotnie wyższy potencjał do zmiatania wolnych rodników niż ekstrakty z prób polowych.
